เคยเขียนบทความเกี่ยวกับนิทานเรื่อง "งูจอมตะกละ" ไว้นานมากแล้ว ตีพิมพ์ในวารสารหนังสือเพื่อเด็กปี 2544 เห็นแล้วก็เลยรู้ได้ว่า ทำไมงูจอมตะกละถึงเป็นหนังสือเล่มแรกของสำนักพิมพ์ ชวนมาอ่านบทความนี้กันครับ
หลายต่อหลายครั้งเมื่อไปอบรมครูตามที่ต่างๆ มักจะมีครูถามว่า “จะเล่านิทานอย่างไรให้สนุก” แรกๆ ตอบครูไปว่าเล่านิทานตามแบบของตัวเอง ครูสนุก เด็กๆ ก็จะสนุกตาม ตอบไปแล้วก็รู้สึกในใจว่ายังขาดอะไรท่ีสำคัญไปอีกที่ยังไม่ได้บอกครู กลับมานั่งคิดและพยายามมองภาพของตนเองขณะเล่านิทาน แล้วก็นึกออกว่าอีกเรื่องที่ยังไม่ได้บอกคือ เล่านิทานบ่อยๆ เล่าหลายๆ ครั้งแต่ไม่ได้หมายความว่าต้องเปลี่ยนเรื่องไปเรื่อยๆ เพราะการเล่านิทาน เรื่องเดียวกันหลายๆ ครั้ง จะทำให้ผู้เล่าจับจุดนิทานเล่มนั้นได้ว่า ถึงตรงน้ีต้องพูดอย่างนี้ ถึงหน้าน้ีต้อง ตั้งคำถามอย่างน้ีหรือแสดงท่าทางประกอบเมื่อเวลาตอนนี้ สิ่งเล็กๆ น้อยๆ เหล่าน้ีทำให้นิทานสนุกขึ้นได้ เหมือนนิทานเรื่องหน่ึงของ ครูชีวัน วิสาสะ ท่ีใช้ บ่อยๆ ทั้งเล่าให้เด็กๆ ฟัง และเล่าให้ครูฟังตอนอบรม สนุกกันทั้งครูทั้งเด็ก เพียงแค่การต้ังคำถามง่ายๆ
ครูยังสามารถทำสื่อการเรียนการสอนได้อีก อย่างเช่นตัดกระดาษมา เป็นรูปงูแล้วนำรูปทรงต่างๆ มาติดบนท้องงู
นิทานเรื่อง งูจอมตะกละ ของ ครูชีวัน ท่ีใช้ จึงไม่ได้เริ่มที่หน้าปก และไม่เคยจบเลยสักครั้ง เพราะครูชีวัน เขียนให้ เจ้างูจอมตะกละ คายเหยื่ออออกมาได้อย่างน่ารัก และกลับไปเร่ิมต้นใหม่เหมือนเป็นนิทานวงกลม เล่าไปเรื่อยๆ ไม่มีวันจบ และที่สำคัญเจ้างูยังเลื้อยออกมาจากหนังสือไป กลืนเหยื่ออื่นๆ อีกมากมาย อย่างท่ีคนเล่าอยากให้เป็นด้วยเทคนิคการเล่าของตัวเอง
